The corridor

From our onboard Reporter Renske. In Dutch below the English translation.

Before we entered the corridor we made fun about the piracy attacks. How we would chase the pirates away with ABBA songs or how we would make guns out of paper.

Getting closer to the entrance the tension rose and gradually we took a more serious approach. Do we have a plan? What can we do? Who can we call? We wrote it all down in a protocol, as suggested by the Maritime Security Services. The tension came to a climax when we passed an old fishing vessel with four skiffs. The small group hovers like vultures in the middle of the traffic lanes. The moment they spot us they start the engine..

And the chase starts…Cannonball and Kings Legend move closer together, we change directions, speed up, talk with UMKTO to call in the situation. We start our protocol. Is this really happening?

After a nerve wrecking hour of chasing, changing directions and communication, the boats turn away. We got rid of them! Adrenaline that kept us going floods away quickly, and exhausted we return to our daily tasks. A few more days of sailing and motoring in the Gulf of Aden, we are looking forward to enter the Red Sea.

The chase did cost us more fuel than we thought. We have to make a detour via Djibouti to refuel and re-energize with a good night sleep instead of double watches looking out for pirates. ETA March 17th

In Nederlands
Voordat we de corridor hadden bereikt, maakten we regelmatig grapjes over piraten. Hoe we ze zouden wegjagen door luidkeels ABBA te gaan zingen of angstaanjagende kanonnen van papier-maché te maken, of hoe we ze juist vriendelijk zouden kunnen stemmen door ze bijvoorbeeld een huwelijk aan te bieden met onze blonde Zweedse jongeman. Wie wil dat nou niet?

Maar deze grapjes hebben steeds meer moeten wijken voor opmerkingen van serieuzere aard: wat is ons plan van aanpak in een verdachte situatie? Welke hulplijnen staan er voor ons open? Wanneer willen we welk punt passeren?
Alle informatie die we hebben van de Maritime Security Sercives is doorgenomen, de taken bij moment van aanval zijn verdeeld en ons protocol hangt uitgeschreven naast de lijst met belangrijke telefoonnummers.

Vanaf het begin van de corridor waar de Navy al het doorgaande verkeer in beschermde banen leidt, zijn we aan boord op zoek naar de juiste balans. De spanning is te voelen, zeker nadat we op klaarlichte dag een groepje verdachte bootjes met een omweg hebben gepasseerd. Het was een soort uitgerangeerde vissersboot die vier kleine bootjes (skiffs) achter zich aan trok. Als een geordend groepje aasgieren lagen zij in de middenberm te wachten en zodra ze ons in het vizier hadden draaide het moederschip onze kant uit. Door een directe koerswijziging waarbij we dwars wegstaken vormden we een blok met Cannonball doordat we de afstand tussen ons in minimaliseerden. Iedereen sprong in eigen positie en na een kleine hapering hadden we ook contact met de eerste hulplijn: de UKMTO. We hielden hen op de hoogte van de situatie en ook was er continu contact tussen ons en Cannonball. Het mini-konvooitje heeft ons nog eenmaal met een koerswijziging gevolgd en bleef toen enige tijd parallel met ons, maar daar hebben ze het bij gelaten en hierna hadden wij weer de ruimte onze oude koers op te zoeken. Al met al een enigszins zenuwslopende maar zeer goede oefening in wat te doen in geval van dreiging. We staan inmiddels allemaal op scherp en onze ogen zitten vanachter de verrekijker aan de horizon geplakt.

We hebben een paar dagen te gaan in de Golf van Aden waar zich het grootste risico bevindt, en het lijkt of zelfs de boot de spanningen oppikt: in één nacht hebben we tijdens het continu turen in het duister van de maanloze nacht onze autopilot verloren, een dieseltank sneller dan verwacht leeg getrokken, een rammelende uitlaat moeten vastzetten en een deur opgevangen waarvan het scharnier onder de stress is bezweken. Maar met onze dubbele wachten, continu een oog op de radar en een kort communicatielijntje naar Cannonball tikken de uren zich in rap tempo af terwijl we ondertussen de sfeer blijven voeden met professionele cappucino’s, pannenkoeken en pizzabrood met omelet.

Dus hoewel ons even weidse uitzicht een stuk minder vrijheid lijkt uit te stralen dan normaal en de spanningen stiekem aan onze energie knabbelen blijft de nachtelijke hemel ons onvoorwaardelijk en in volle glorie de weg naar het westen wijzen en lijkt het plankton op uit de hemel gevallen sterren die nu geduldig in zee liggen te wachten op de beroering van een willekeurige voorbijganger zodat ze fonkelend het pad kunnen verlichten.

Hoogstwaarschijnlijk leggen we straks de koers even om richting Djibouti, waar we niet alleen de dieseltanks maar ook onze energie even aftoppen, voordat we verder gaan naar Sudan voor een wat meer ontspannen stop. Ik zal hiervoor mijn hoofddoek te voorschijn moeten halen, maar ach, er zijn ergere dingen in het leven. ETA Djibouti 17 maart.