The Arabian sea


« All »

From our on board reporter Renske. Her Dutch words underneath.

English summary: Crossing the thousand miles of Arabic Sea we started with little wind. Which worried us as we need to keep the fuel we have for the Gulf of Aden. That part of our trip is the most dangerous, between Yemen, Somalia and all these hostile piracy swamped countries. We plan to get through it as fast as we can and need fuel for at least five hundred miles.

Piracy attacks are not the only danger in the Indian Ocean. We pass a Maersk container vessel on fire. Enormous clouds drifting over water, smelling of a chemical substance, we have to cover our mouth and noses. Fireboats are helping out, there is not much we can do. Just watch and try to get passed it and out of the smoke as fast as we can.

Luckily enough after a few days of seven knots of nothing on the nose, the wind turns northeast again, we hoist the genaker and our speed increases in a wink of an eye to above eight knots. Hear, hear, with genaker we are faster than Cannonball. We passed her this morning and exchanged chicken legs for half a tuna before showing our ‘butts’.

March 13th We are almost at the entrance of the corridor now. It feels safe with so many navy-vessels around us. And as soon as we enter the corridor we will be in close e-mail contact with the navy about our position, speed and status on board.

Nederlands blog van Renske 11 maart tot 13 maart

Op de dag van vertrek van de tropische eilandjes van de Malediven, waar de tijd stil lijkt te staan en men enkel via telefoontjes verbonden schijnt te zijn met de rest van de wereld, leek de zon te willen compenseren voor de afwezigheid van de wind. Vrolijk probeerde de zonnestralen onze teleurstelling weg te branden, maar voor ons zag het weerbericht er toch niet heel veelbelovend uit. Aan een wind van 6 tot 7 knopen recht op de kop heb je niet zoveel op een zeilboot, en elke liter diesel voelt als een luxe die we ons niet kunnen veroorloven omdat we zoveel mogelijk willen opsparen om straks zo snel mogelijk door riskant gebied te stomen.
Maar wij laten ons niet zo snel uit het veld slaan en zodra het maar even kon kleurden wij de blauwe lucht grijs met onze zeilen, ook al moesten we daarvoor enigszins van koers afwijken. Maar ja, wat is nou een paar graden op een afstand van 1000 mijl?

Dat is namelijk de afstand die we te overbruggen hebben in de Indische Oceaan tot we bij het beginpunt van de beveiligde corridor aankomen. We hopen op een kaartjesverkoop met spandoeken en popcornkraampjes, maar zullen het hoogstwaarschijnlijk moeten doen met een automatisch mail-reply van de marine op ons bericht de coördinaten te hebben gepasseerd. Such is life.

Hoewel de dreiging van piraten zorgvuldig tot het minimum beperkt wordt door de aanwezigheid van de marine, merken we dat daarmee duidelijk niet alle gevaren zijn geweken wanneer we ‘s nachts het radiocontact tussen een containerschip van Maersk en de Indian Coast Guard opvangen. Het is inmiddels al licht wanneer het schip in zicht komt, als een machteloze, drijvende berg omringd door ambitieuze hulptroepen die vanaf veilige afstand de brand binnenin de berg plat proberen te spuiten. Het is een bizar schouwspel om te zien: deze stalen gigant die in een prachtig ochtendgloren machteloos een schijnbaar constante, dikke, chemische wolkenstroom de lucht in spuwt, die vervolgens langzaam uiteendrijft richting het zuiden, en die wij op drie mijl afstand als de King’s Bandito’s met theedoeken om neus en mond zo snel mogelijk doorkruisen, om onze weg ongestoord richting het westen door te zetten.

Ondertussen is de wind gestaag blijven waaien en in de loop van de dagen geleidelijk naar het noordoosten gedraaid waardoor we heerlijk rustgevend de mijlen aan ons voorbij laten gaan terwijl we met volle zeilen over ons koerslijntje getrokken worden en onze huid elke dag een tintje donkerder kleurt.
Ook Cannonball zeilt vrolijk voort, al is het momenteel in onze sporen nadat we hebben ontdekt met volle Genaker toch best aan hen gewaagd te zijn. Voordat we uit elkaar dreven hebben we nog wel een mid-oceanische rendez-vous gehad waarbij wij vanuit de goedheid van ons hart onze vegetarische reisgenoten een lading kippenboutjes hebben overhandigd in ruil voor een stuk door hun gevangen tonijn. Als een geheime overdracht staken we onze verdachte goederen eerlijk over waarna we even vrolijk naar elkaar hebben gezwaaid.

Renske

Blog updates


Subscribe to blog updates: