Middle sea race: we’re not done with you!


Arriving two weeks before the start, as one of the first boats in Malta, Kings’ Legend was a well prepared boat without any real stress: More than ready for the Middle Sea Race 2021. This year we wanted to finish the race, unlike last year where King’s Legend had to retire in Palermo. With the full crew arriving five days before the race, there was time for some training days on the water, for this group of twelve individuals to get to know each other and start to anticipate on what was to come. Our crew consisted of different nationalities and ages: Italian, Dutch, British, between 18 and 60 years old, men and a woman. Two watches; the port and the starboard one, six persons each. Different sailing experiences, motivations and opinions, but all of that together made us one team: The Kings’ Legend race team for the Rolex Middle Sea race 2021. A team ready to sail 600 miles together, on for most an unknown boat. We had no idea how it would go, how the spirit would be, if there would be any incidents or breakdowns, how people would act towards one another after little sleep and maybe some hunger. We had only met each other five days before the race, anything was possible!

 

Some of the concerns proved unfounded; there weren’t any big discussions, wasn’t any real hunger and nobody got (too) irritated. We had the most amazing food prepared by three of the crew, among which our Italian guy. Every day there was a warm dinner; rice and sauce, potatoes with beef and a pasta! A great move for crew morale! However, it was still a tough race, especially during the sail changes, when multiple people had to work together to flake a wet, heavy, sturdy sail on a bumpy foredeck. A foredeck where every three minutes a salty wave is washed over you. Every layer under my gear was wet, eyes were burning and the lifeline connected to the deck could easily get stuck under the sail. It was a moment for focus, teamwork, personal safety and quickness. After that, the watch would end and it was time to get some rest and something to eat. Then when you finally lay down in your bunk, the only thing you would be thinking is: Let’s hope my shirt is dry by the time I have to get up again in three hours!

 

Everything went rather smooth, but unfortunately we had some problems with the rudder halfway during the race. At a certain point it would be a two man job to turn the wheel (and for the non-sailors, that is not a good sign)! We checked everything we could whilst sailing, but couldn’t identify the exact problem yet. In addition, there was some water leaking into the aft compartment through the rudder gland. Things were serious, and so we prepared all the pumps we had available, ready for the worst case. After a good talk, it was decided that it would be irresponsible to continue the race. Even more so after checking the weather forecast; we could be sailing into 40 knots of wind if we continued. We made the wise decision and informed the race committee that Kings’ Legend would be retiring the Middle Sea Race again (ouch!)…In the moment I felt very sad, but after we ate two packs of Maltesers, I could accept the situation, and focus on the next challenge: to sail carefully without too much pressure on the rudder to the next harbour: Palermo! We aren’t done with this race, we will end it next year!

 

Tinka Visser, nov 2021

Farewell


Dear friends, crew, sailors and everyone who has been following us for years,

It is hard to believe but the moment has come, after 21 years we have sold Kings’ Legend.

We would like to take this opportunity to thank you all. We have enjoyed 21 wonderful years with you, and thanks to you.  Kings Legend will return to England, where it all started for her.  As of today she has to a great new owner whom we trust will take good care of her.

We will hand over the Instagram and Facebook account and the website*.

Once again, thank you all and we do hope to meet you again, somewhere, some day.

Gijs & Femke

Note:   our e-mail addresses info@kingslegend.com and gijs@kingslegend.com will stop.

Mails for Femke go to femke@femkelobach.nl

Mails for Gijs go to gijs@gijsvanliebergen.nl

*If you wish to be delete from the blog- mailing-list on our website, please let me know.

Facebook and Instagram you can remove yourself.

Overal horizon in de boekwinkel


Logboek van een zeilreis en persoonlijke tocht.

In 2014 zijn Gijs en ik vertrokken voor een zeiltocht rond de wereld. Het werd een avontuurlijke tocht met prachtige verhalen. Tijdens de reis schreef ik blogs voor een achterban die uitgroeide tot zo’n 1.500 lezers. Dat was het begin van ‘Overal horizon’.

Overal horizon is een boek met veel verhalen. Uiteraard is het een reisverhaal over een prachtige zeilreis langs de mooiste plekken op deze aarde op het legendarische schip Kings Legend. Maar daarnaast, of misschien wel vooral, is het een verhaal over hoe je in het leven staat, hoe je omgaat met tegenslagen en moeilijkheden die op je pad komen zoals rouw en verlies en hoe hoog je de lat voor jezelf legt. En wat er gebeurt als je uit de waan van de dag stapt en leeft in het moment. 

Het boek is te koop via bol.com en via de boekhandel bij jou om de hoek. Mail ons als je een lezing wil boeken over ons verhaal aangevuld met prachtige beelden van Kings Legend: Femke en Gijs

Nog even een flashback naar onze reis.

Hopefully the English version of this book will follow soon…if you are interested in a lecture or if you are a publisher, you are more than welcome mail us.

Kings’ Legend for sale


We are grateful for twenty years of sailing with her and with sadness in our hearts we tell you that Kings’ Legend is for sale and for sail. She is a wonderful yacht and we wish for a great owner for her. We have Kings Legend and our charterbusiness for sale.

Thank you, all our loyal and great clients. We loved sailing with you. And who knows in the future we will meet again.

 

Looking back @ a successful Rolex Swan Cup


Porto Cervo from September 8th until 16th. With our great Austrian Crew. 

 

The end of our around the world tour


Kings Legend has arrived at Siracusa Sicily after three years and eight months. She and Gijs have done it!

Thanks to a great crew who sailed her together with Gijs to her finish line. And a special thank you to Renske who not only is a good sailor and carpenter, but proved to be a great writer as well. She is the daughter of Gijs his very good friend Martijn, who sailed a lot with us and passed away nine years ago. It could not have been more special than this. Thanks Renske and crew! Proud of my skipper. Femke

 

 

 

Back to our roots: Europe


From our on-board reporter Renske
The V.O. underneath the English translation

What a relief to leave this country of husslers behind us, where they hold up their hands even before they have done something; baksheesh.

With a touch of envy we watch Cannonball as she sails into the ‘known’ seas. We have to check in a new member of our crew Willem and as always this does take a lot of time, money and negotiating a.k.a. hussling.

When we are finally done, Willem and me install the new autopilot while Gijs is holding off Egyptian officials and so called pilots. We don’t need them anymore as we will not take the Canal another time.

Finally we are free and ready to go. We hoist the main and the genoa and off we go with a speed of ten knots. For the first time since we started Kings Legend lies at an angle. It takes some time getting used to that. Crawling instead of walking on deck. Cooking at an angle. But most challenging, is going to the loo. It takes up half my watch to go down, strip of my sailing gear, trying to find the lid of the loo with my buttocks, aiming, getting back up again, getting dressed again in full attire.  Exhausted I crawl behind the wheel again. It is cold, wet and slippery. Welcome home.

And than finally after thirty hours of this ordeal the wind bears away until she is totally gone. We have a clear vision of Greece seventy miles a way. And YES we have reception with our phones! Time to call home, catch some news while passing the island of Crete.

We are almost there, only four hundred miles to go. It will be a tough upwind ride if the predictions are right. Our ETA at Sicily will be Sunday. A cold beer awaits us there!

Fris Europees welkom

Wat een opluchting om het land der doorgewinterde sjacheraars te kunnen verlaten, waar ze hun hand al ophouden voordat ze nog maar iets voor je hebben gedaan en vervolgens klagen dat wij als westerlingen Egypte niet meer als vakantiebestemming kiezen.

Met een vleugje jaloezie keken we vanaf onze plek aan de kade toe hoe Cannonball vanuit het Suezkanaal direct het ruime sop weer kon kiezen, voor het uitklaren dat zij in Suez al gedaan hadden moesten wij in Port Saïd het land nog op omdat wij hier samen met ons nieuwe bemanningslid Willem onze stempels moesten halen. Als groepje halve criminelen moesten wij op het politiebureau plaatsnemen tussen de reisbureauposters aan de muur en de foute snorren achter de balie, tot de papiermolen onze paspoorten weer had uitgespuugd en we officieel dit land mochten verlaten. We namen nog even tijd voor een snelle lunch aan boord en terwijl Willem en ik de laatste hand leggen aan het installeren van de nieuwe autopilot probeert Gijs de zoveelste canal-pilot van boord te weren, zodat we ongestoord de vrijheid van de zee weer kunnen opzoeken.

Het directe doorstomen vanuit Port Saïd deden we overigens niet alleen door de vermoeiende landse heftigheid, we gingen vooral in op een uitnodiging van de wind. De gebruikelijke westenwind leek namelijk ter ere van ons ruimte te hebben gemaakt voor zijn broertje uit het noorden, en zo’n gegeven zeepaard ga je natuurlijk niet in de bek kijken.

En ja hoor, we hadden de kust nog nauwelijks achter ons gelaten en de wind kwam ons al dolenthousiast tegemoet waaien. Als dank hesen wij grootzeil en fok zodat hij ons met 10 knopen vooruit kon trekken en ons schuingedrukt door de golven deed snijden. Op de snelheid en de koers was dan ook niks aan te merken, de leefomstandigheden aan boord begonnen echter gedurende deze 30 uur hun tol wel te eisen. De golven vierden feest aan dek, de brug werd omgetoverd tot ware waterglijbaan en de borden in de kastjes wisselden vrolijk van stapel ondanks de inspanningen van de stuttende theedoeken.

Lopen verandert in bergbeklimmen, koken voelt als een ritje in een botsautootje en aan naar de wc gaan wil je al helemaal niet denken. Maar onvermijdelijk als het is komt dan toch dat moment, en aangezien ik niet achterop de golven in kan mikken begin ik mijn klim naar beneden. Na tien minuten heb ik mijn reddingsvest los en mijn regenkleding afgestroopt en stommel ik verder naar voren. Wanneer ik vervolgens om me heen grijp naar de juiste handvatten probeer ik uit alle macht mijn evenwicht te bewaren terwijl ik met mijn broek op mijn enkels een poging doe mijn billen zorgvuldig op de wc-bril te parkeren. Deze excursie herhaalt zich nog eens achterstevoren, voor ik weer bij het stuur ben aangekomen, twee van dit soort uitstapjes en mijn wacht zit er alweer bijna op!

Na anderhalve dag besloot onze noorderlijke vriend de dansvloer te verlaten zodat wij weer even konden bijkomen van de wilde feestelijkheden, waarvan het decor met zijn korte donkere golven ons heerlijk bekend voorkomt en de frisse winden de geur van huis meebrengen.

Rustig voort motorend zien we met een ongelooflijk helder zicht Kreta op 60 mijl afstand aan ons voorbij drijven, waardoor onze telefoontjes spontaan en vrolijk piepend hun bereikbaarheid melden en waarvan de hoge bergtoppen ‘s ochtends als eerste de komst van de zon verklappen.

We maken ons op voor nog een laatste zeilfestijn en verwachten inmiddels dit weekend ons Siciliaanse aankomstbiertje in de hand te hebben.

 

Dancing in wind and sand


From our onboard reporter Renske

After a pretty rough crossing of the last bit if the Red Sea and the Gulf of Suez, full of sandstorms and headwinds reaching 35 knots, we made it to the last marina before entering the Suez Canal.

Sand is everywhere. Every winch, block or instrument outside. Between our sheets, in our food and between our teeth. We will be happy to leave this dessert.

Next day after some interesting local expeditions we’ll be leaving this little corrupt safe haven again today, to make our way to the other side. Mediterranean: here we come.

April 2nd; And yet another heads up from the Suez Canal, where we had an incredibly easygoing day sailing through the dessert, with heaps and heaps of sand and on every other dune a watchtower. We made it to the Med side!  On our way to Sicily

In Dutch: Misschien was het een vleugje westerse arrogantie, misschien het alsmaar groeiende vertrouwen in de weersvoorspellingen, enigszins verrast waren we in ieder geval toen de wind van de Rode Zee zich duidelijk niet wilde voegen naar onze verwachtingen. De keuze om door te stomen en daarbij Port Ghalib links te laten liggen leek aanvankelijk goed uit te pakken: de wind die ons vanaf het vuurtoren eilandje de weg probeerde te versperren trok zich gedurende de dag geheel volgens verwachting terug om ons achter te laten in een rustig kabbelend wateroppervlak. Ook dat hij zich later weer bedacht en ons van achteren weer kwam bezoeken om ons in melkmeisje diesel te laten besparen was volgens de planning, en op zijn toenemende enthousiasme waren we ook voorbereid.

Met een dubbel-rif in het grootzeil en enkel een kleine fok voorop vlogen we zo soepel met 10 knopen vooruit dat zelfs het koken er niet onder leed. Maar net toen we ‘s avonds dachten alles toch maar mooi voor elkaar te hebben en we het gebied waarover de storm zou worden uitgestort voorbij waren, begon de wind verveeld te raken en besloot hij de boel even flink in de war te gooien. Binnen tien minuten stond hij plots weer recht op de kop waardoor we rondtollend op het randje van de vaargeul de zeilen moesten strijken.

Pas toen onze ogen begonnen te branden en we onze tanden hoorden knarsen realiseerden we ons dat de alomvattende mist die deze wind met zich meebracht geen mist was: we zaten middenin een zandstorm. De lichten van land, schepen en booreilanden leken samen een onduidelijk volksdansje op te voeren waardoor we tijdelijk niet meer wisten wat noord en wat zuid was, maar met vereende krachten hebben we onze koers weer opgespoord en konden we ronkend de nacht in.

De wind was echter verre van uitgespeeld. Woest en stampvoetend kreeg hij de smaak te pakken en leek hij geenszins geneigd ons vooruit te laten komen. Vol gas zagen we onze snelheid af en toe tot het nulpunt dalen terwijl we ons manmoedig staande hielden bij elke golf die over dek sloeg en onze ogen reinigde met een grondige zoutspoeling. Na een slapeloze nacht was gelukkig ook de wind zijn energie een beetje kwijt waardoor we in het eerste ochtendgloren de zeilen weer konden hijsen. Aan de wind kruisend door de vaargeul voel je je plots erg klein tussen alle containerreuzen, stuk voor stuk op weg om het onverzadigbare beest genaamd Europa te voeden. Toch veranderden zij vriendelijk hun koers om ons ongestoord door te laten zeilen zodat wij ons laatste restje diesel konden overhouden om later de haven mee binnen te varen.

In Suez zijn ze duidelijk wat meer gewend om zeilbootjes te ontvangen: binnen no-time stond onze agent aan boord en al snel werd duidelijk dat hier bijna alles te regelen is, zolang je de opgehouden hand achteraf maar bereid bent te vullen. Een sim-kaart kunnen we kopen voor zes keer de normale prijs, wijn komt binnen verstopt in een doos met brood en de boot wordt opgemeten met een touwtje. De zaken lijken hier te balanceren op een kaarthuis van onderlinge geld-schuiverij en toegeknepen ogen, en ondertussen roept iedereen dat niemand anders te vertrouwen is.

Wij zijn dan ook niet bepaald rouwig als we na twee dagen groen licht kregen om het kanaal door te mogen zodat we dit ontzette zooitje achter ons konden laten.
De loods die we aan boord kregen zal niet snel een vriendelijkheidsprijs winnen, maar hij was verre van vervelend en stuurde ons in een paar uur door de woestijn heen, het uitzicht een eindeloze hoeveelheid zand met op elke andere heuvel een wachttorentje.

Na dit gemoedelijke dagtochtje liggen we halverwege het kanaal in Ismailia tussen boei en land vastgesjord, waar we ‘s ochtends om 05.00 uur een nieuwe loods aan boord krijgen om ons naar Port Saïd te brengen, mits er niet toevallig een warship is dat de oversteek maakt. Hun vaartijden zijn voor een ieder onbekend maar niemand mag zich tegelijkertijd op het kanaal bevinden. Na een heerlijke home-made lasagna aan boord maken wij ons op voor nog een enerverend dagje zandstaren, met hier en daar nog wat voorbereidingen voor de laatste oversteek richting Sicilië.

Latest position: Egypt


The team made a short stop at a reef in front of Port Soedan to enjoy a day of snorkeling and relaxing. Well deserved after all the tension of the week before.

They are nearing Suez Canal with fortunately little winds, as normally the wind in this region is on the nose.

Todays weather forecast but it can change quickly this time of the year in the Med.

 

I am sailing…


No words needed. It is not only clouds, rain and pirates. It is also sunshine, wind and wonderful sailing…

Enjoy watching this video  Sailing

 

Gijs

 

Djibouti Afrika


De twee banen van de corridor waren een stuk minder druk bezocht dan we hadden verwacht, maar gelukkig gold dat voor zowel de grote containerschepen als voor de gevreesde piratenskiffs. Een paar dagen lang hebben we elke cargo-reus netjes laten passeren terwijl wij met onze koers braaf binnen de lijntjes van de middenberm kleurden.

Samen met Cannonball vormden we een mooie minivloot en door de enigszins wisselende snelheden hebben we elkaar regelmatig gepasseerd, waarbij we elkaar soms zelfs een paar woorden konden toeroepen. De viscompetitie hebben zij naar eetbare maatstaven met vlag en wimpel gewonnen, maar wij hadden toch echt de grootste jongen gevangen toen Cannonball zelf even aan ons haakje kwam hangen.

De wind bleef redelijk terughoudend in de hele Golf van Aden, waardoor we na heel wat rekensommetjes toch genoodzaakt bleken een ommetje te maken en in Djibouti binnen te lopen voor een snelle dieselstop.

Ondanks het benauwende beeld dat werd geschetst in de informatie die ons via mail was toegezonden waren wij benieuwd naar deze plek. Een land waar geen van ons ooit uit eigen beweging naar af zou reizen, een

miljoenenstad waar toerisme nog geen voet aan land heeft en een bevolking die wordt beschreven als een van de meest strikte en intolerante moslimgemeenschappen van Afrika. Bij aankomst in de haven bleek echter al snel dat mensen hier ook gewoon mensen zijn. Dat ze wellicht ons bonte gezelschap zonder familie- of relatiebanden ongewoon vinden maar heus niet verwachten dat wij ons plots zullen gedragen naar hun geloofsvoorschriften. Die hoofddoek kon ik dus weer netjes opbergen.

De jachthaven van de stad schijnt al jaren door verwaarlozing buiten gebruik te zijn, maar toch zijn we hier als zeilboot niet alleen. Na aanwijzingen van de coast guard voegden we ons bij de stuk of tien andere zeilbootjes, die al gemoedelijk tussen de creatief en vakkundig in elkaar getimmerde vissersschuiten en prachtig afgewerkte watertransport schepen lagen te dobberen.
Nadat de vriendelijke mannen van de douane in bruine legerpakjes en meer uit nieuwsgierigheid dan uit noodzaak even met hun gigantische zwart leren laarzen over het dek heen en weer waren gestapt, heetten ze ons welkom in Djibouti en verdwenen ze weer over het water.

De volgende bezoeker was Mustik, het plaatselijke regel mannetje voor alles wat je nodig hebt. Zijn Engelse woordenschat bleek toch iets magerder dan gehoopt dus met vereende krachten gooiden wij onze beetjes Frans op een hoopje en werd er uiteindelijk toch een plan en dieselprijs overeen gekomen. Terwijl hij vervolgens met onze 18 lege jerrycans en een nieuwe missie terugkeerde naar de stad kwam er een derde bootje langszij, deze keer met 5 bekende gezichten die wijn meebrachten om van ons een biertje te kunnen bietsen zodat we in de stralende middagzon met de complete crew konden proosten op een succesvolle overtocht.

De volgende morgen werden we met z’n allen verwacht bij de immigratie en kwamen we erachter dat we onszelf een hele hoop moeite (lees: geld) zouden besparen als we tijdens het inklaren direct zouden uitklaren, oftewel genoegen zouden nemen met een ‘in-transit’ status. Hierdoor scheidden hier dan ook onze wegen met Carla van Cannonball en Martin sr. van Kings’ Legend, voor wie dit zeilavontuur in Djibouti eindigde. Na een kort afscheid werden wij zonder stempel in ons paspoort vriendelijk naar onze dinghy’s terug geëscorteerd, we mochten ons immers niet meer op land begeven.

Maar ja, onze groente en fruit waren toch echt bijna op, dus met gevaar voor ik-weet-niet-wat hebben we toch de gok gewaagd en koers gezet naar de andere kant van de haven. In onze jacht op wat wortels en bananen waren wij nu officieel illegaal in Afrika.
Wij vertrouwden onszelf toe aan een gezellig lachende taxichauffeur en propten ons met z’n vijven in zijn rammelende botsautootje. Maar met een van ons en drie boodschappentassen in de achterbak was zijn stationwagen nog lang niet vol, dus de drie jongens van Cannonball die we toevallig passeerden vouwden zich daar nog even bij. De vering was toch al ver te zoeken. Even later rolden wij met z’n achten de hete stoffige straat weer op om vervolgens in een lokaal restaurant de meest waanzinnige lunch voorgeschoteld te krijgen: een tafel bekleed met Chinese kranten werd vol gezet met schaal na schaal vol feestelijkheden, van halve geit tot versgebakken naan.

Overprikkeld maar voldaan keerden wij terug naar onze drijvende huisjes en haalden we diezelfde dag het anker nog op om deze kleurrijke stoffige warboel van leven weer een paar dagen in te ruilen voor de rust van het eindeloze blauw.  Echt rustig was het echter niet toen we het nauwe deel bij Bab el Mandeb door zeilden met een ruime wind van 30 knopen. Op enkel een stagzeiltje vlogen wij door de nacht waarbij de golven als vloeibare bergen onder ons door rolden, alsof de Rode zee ons met haar duizend handen vooruit wilde helpen.
Wij navigeren nu nauwkeurig tussen de riffen door terwijl we met de genua en de stagzeil in melkmeisje een comfortabele 7 knopen lopen, waardoor we binnen een paar dagen in Suakin verwachten aan te komen. Renske

The corridor


From our onboard Reporter Renske. In Dutch below the English translation.

Before we entered the corridor we made fun about the piracy attacks. How we would chase the pirates away with ABBA songs or how we would make guns out of paper.

Getting closer to the entrance the tension rose and gradually we took a more serious approach. Do we have a plan? What can we do? Who can we call? We wrote it all down in a protocol, as suggested by the Maritime Security Services. The tension came to a climax when we passed an old fishing vessel with four skiffs. The small group hovers like vultures in the middle of the traffic lanes. The moment they spot us they start the engine..

And the chase starts…Cannonball and Kings Legend move closer together, we change directions, speed up, talk with UMKTO to call in the situation. We start our protocol. Is this really happening?

After a nerve wrecking hour of chasing, changing directions and communication, the boats turn away. We got rid of them! Adrenaline that kept us going floods away quickly, and exhausted we return to our daily tasks. A few more days of sailing and motoring in the Gulf of Aden, we are looking forward to enter the Red Sea.

The chase did cost us more fuel than we thought. We have to make a detour via Djibouti to refuel and re-energize with a good night sleep instead of double watches looking out for pirates. ETA March 17th

In Nederlands
Voordat we de corridor hadden bereikt, maakten we regelmatig grapjes over piraten. Hoe we ze zouden wegjagen door luidkeels ABBA te gaan zingen of angstaanjagende kanonnen van papier-maché te maken, of hoe we ze juist vriendelijk zouden kunnen stemmen door ze bijvoorbeeld een huwelijk aan te bieden met onze blonde Zweedse jongeman. Wie wil dat nou niet?

Maar deze grapjes hebben steeds meer moeten wijken voor opmerkingen van serieuzere aard: wat is ons plan van aanpak in een verdachte situatie? Welke hulplijnen staan er voor ons open? Wanneer willen we welk punt passeren?
Alle informatie die we hebben van de Maritime Security Sercives is doorgenomen, de taken bij moment van aanval zijn verdeeld en ons protocol hangt uitgeschreven naast de lijst met belangrijke telefoonnummers.

Vanaf het begin van de corridor waar de Navy al het doorgaande verkeer in beschermde banen leidt, zijn we aan boord op zoek naar de juiste balans. De spanning is te voelen, zeker nadat we op klaarlichte dag een groepje verdachte bootjes met een omweg hebben gepasseerd. Het was een soort uitgerangeerde vissersboot die vier kleine bootjes (skiffs) achter zich aan trok. Als een geordend groepje aasgieren lagen zij in de middenberm te wachten en zodra ze ons in het vizier hadden draaide het moederschip onze kant uit. Door een directe koerswijziging waarbij we dwars wegstaken vormden we een blok met Cannonball doordat we de afstand tussen ons in minimaliseerden. Iedereen sprong in eigen positie en na een kleine hapering hadden we ook contact met de eerste hulplijn: de UKMTO. We hielden hen op de hoogte van de situatie en ook was er continu contact tussen ons en Cannonball. Het mini-konvooitje heeft ons nog eenmaal met een koerswijziging gevolgd en bleef toen enige tijd parallel met ons, maar daar hebben ze het bij gelaten en hierna hadden wij weer de ruimte onze oude koers op te zoeken. Al met al een enigszins zenuwslopende maar zeer goede oefening in wat te doen in geval van dreiging. We staan inmiddels allemaal op scherp en onze ogen zitten vanachter de verrekijker aan de horizon geplakt.

We hebben een paar dagen te gaan in de Golf van Aden waar zich het grootste risico bevindt, en het lijkt of zelfs de boot de spanningen oppikt: in één nacht hebben we tijdens het continu turen in het duister van de maanloze nacht onze autopilot verloren, een dieseltank sneller dan verwacht leeg getrokken, een rammelende uitlaat moeten vastzetten en een deur opgevangen waarvan het scharnier onder de stress is bezweken. Maar met onze dubbele wachten, continu een oog op de radar en een kort communicatielijntje naar Cannonball tikken de uren zich in rap tempo af terwijl we ondertussen de sfeer blijven voeden met professionele cappucino’s, pannenkoeken en pizzabrood met omelet.

Dus hoewel ons even weidse uitzicht een stuk minder vrijheid lijkt uit te stralen dan normaal en de spanningen stiekem aan onze energie knabbelen blijft de nachtelijke hemel ons onvoorwaardelijk en in volle glorie de weg naar het westen wijzen en lijkt het plankton op uit de hemel gevallen sterren die nu geduldig in zee liggen te wachten op de beroering van een willekeurige voorbijganger zodat ze fonkelend het pad kunnen verlichten.

Hoogstwaarschijnlijk leggen we straks de koers even om richting Djibouti, waar we niet alleen de dieseltanks maar ook onze energie even aftoppen, voordat we verder gaan naar Sudan voor een wat meer ontspannen stop. Ik zal hiervoor mijn hoofddoek te voorschijn moeten halen, maar ach, er zijn ergere dingen in het leven. ETA Djibouti 17 maart.

 

The Arabian sea


From our on board reporter Renske. Her Dutch words underneath.

English summary: Crossing the thousand miles of Arabic Sea we started with little wind. Which worried us as we need to keep the fuel we have for the Gulf of Aden. That part of our trip is the most dangerous, between Yemen, Somalia and all these hostile piracy swamped countries. We plan to get through it as fast as we can and need fuel for at least five hundred miles.

Piracy attacks are not the only danger in the Indian Ocean. We pass a Maersk container vessel on fire. Enormous clouds drifting over water, smelling of a chemical substance, we have to cover our mouth and noses. Fireboats are helping out, there is not much we can do. Just watch and try to get passed it and out of the smoke as fast as we can.

Luckily enough after a few days of seven knots of nothing on the nose, the wind turns northeast again, we hoist the genaker and our speed increases in a wink of an eye to above eight knots. Hear, hear, with genaker we are faster than Cannonball. We passed her this morning and exchanged chicken legs for half a tuna before showing our ‘butts’.

March 13th We are almost at the entrance of the corridor now. It feels safe with so many navy-vessels around us. And as soon as we enter the corridor we will be in close e-mail contact with the navy about our position, speed and status on board.

Nederlands blog van Renske 11 maart tot 13 maart

Op de dag van vertrek van de tropische eilandjes van de Malediven, waar de tijd stil lijkt te staan en men enkel via telefoontjes verbonden schijnt te zijn met de rest van de wereld, leek de zon te willen compenseren voor de afwezigheid van de wind. Vrolijk probeerde de zonnestralen onze teleurstelling weg te branden, maar voor ons zag het weerbericht er toch niet heel veelbelovend uit. Aan een wind van 6 tot 7 knopen recht op de kop heb je niet zoveel op een zeilboot, en elke liter diesel voelt als een luxe die we ons niet kunnen veroorloven omdat we zoveel mogelijk willen opsparen om straks zo snel mogelijk door riskant gebied te stomen.
Maar wij laten ons niet zo snel uit het veld slaan en zodra het maar even kon kleurden wij de blauwe lucht grijs met onze zeilen, ook al moesten we daarvoor enigszins van koers afwijken. Maar ja, wat is nou een paar graden op een afstand van 1000 mijl?

Dat is namelijk de afstand die we te overbruggen hebben in de Indische Oceaan tot we bij het beginpunt van de beveiligde corridor aankomen. We hopen op een kaartjesverkoop met spandoeken en popcornkraampjes, maar zullen het hoogstwaarschijnlijk moeten doen met een automatisch mail-reply van de marine op ons bericht de coördinaten te hebben gepasseerd. Such is life.

Hoewel de dreiging van piraten zorgvuldig tot het minimum beperkt wordt door de aanwezigheid van de marine, merken we dat daarmee duidelijk niet alle gevaren zijn geweken wanneer we ‘s nachts het radiocontact tussen een containerschip van Maersk en de Indian Coast Guard opvangen. Het is inmiddels al licht wanneer het schip in zicht komt, als een machteloze, drijvende berg omringd door ambitieuze hulptroepen die vanaf veilige afstand de brand binnenin de berg plat proberen te spuiten. Het is een bizar schouwspel om te zien: deze stalen gigant die in een prachtig ochtendgloren machteloos een schijnbaar constante, dikke, chemische wolkenstroom de lucht in spuwt, die vervolgens langzaam uiteendrijft richting het zuiden, en die wij op drie mijl afstand als de King’s Bandito’s met theedoeken om neus en mond zo snel mogelijk doorkruisen, om onze weg ongestoord richting het westen door te zetten.

Ondertussen is de wind gestaag blijven waaien en in de loop van de dagen geleidelijk naar het noordoosten gedraaid waardoor we heerlijk rustgevend de mijlen aan ons voorbij laten gaan terwijl we met volle zeilen over ons koerslijntje getrokken worden en onze huid elke dag een tintje donkerder kleurt.
Ook Cannonball zeilt vrolijk voort, al is het momenteel in onze sporen nadat we hebben ontdekt met volle Genaker toch best aan hen gewaagd te zijn. Voordat we uit elkaar dreven hebben we nog wel een mid-oceanische rendez-vous gehad waarbij wij vanuit de goedheid van ons hart onze vegetarische reisgenoten een lading kippenboutjes hebben overhandigd in ruil voor een stuk door hun gevangen tonijn. Als een geheime overdracht staken we onze verdachte goederen eerlijk over waarna we even vrolijk naar elkaar hebben gezwaaid.

Renske

Arabian sea


Finally wind.

Kings Legend has wind again! Genaker up and poef eight knots of speed. Still a long way to go but they are in front of Cannonball. That is always good to hear.

Nothing much happens although they saw a container-vessel on fire and heard via VHS that two men are missing. Fireboats were helping out so there was not much they could do.

Days and night are long. The teamspirit is much better now that the wind is picking up. Although it is just a little and not very stable as you can see.

 

From Phuket to Galle. Via Maladives to Suakin.


From our on board reporter Renske. In English underneath

De Indische Oceaan is lief voor ons geweest. Vijf volle dagen heeft de Noord-Oostenwind onze zeilen vol gehouden op de koers richting Sri Lanka, en hoewel we ‘s avonds weer overgingen op enkel grootzeil en Genoa, huppelde Gijs ‘sochtends alweer vol enthousiasme en met een vleugje competitiedrang over dek om de Genoa plaats te laten maken voor de Genaker met haar stagzeiltje. Dit dagelijkse ritueel hield de afstand tussen ons en Cannonball minimaal en zorgde er zelfs voor dat wij allemaal na enige tijd wisten waar elk lijntje voor dient. Best handig.

We hadden nog een paar uur daglicht toen we de heuvels van Sri Lanka voor ons aan de nevelige horizon zagen verschijnen, zodat we ook Cannonball in volle glorie konden zien naderen. Die had haar koers iets noordelijker gehouden en kwam nu langs de oostkust van het eiland naar beneden steken. De wind leek zich hier te laten leiden door het land en vouwde zich netjes om de kustlijn heen, waardoor we het briesje dat overbleef van achter kregen. Cannonball was net op tijd klaar met het strijken van alle zeilen om ronkend op de motor onze activiteiten aan dek te aanschouwen terwijl wij de spinakerboom eerst naar stuurboord en toen na overstag gegaan te zijn toch naar bakboord installeerden om met de zeilen in melkmeisje met een rustig vaartje voor de wind langs de zuidkust van Sri Lanka te zeilen, op weg naar Galle.

Met de zeilen in deze stand hielden we het nog even vol, lang genoeg om te genieten van ons eigen schouwspel met een zeil naar elke kant, maar toen moesten ook wij eraan geloven en lieten wij ons -na het verhelpen van een kleine storing- door de motor voortstuwen. Onder een inmiddels stralende sterrenhemel en met een uitkijk op de punt manouvreerden wij tussen de vissersbootjes door en rond 23.00 hadden we in de baai van de ronkende stad ons anker uit en een biertje in onze hand.

Overweldigd door de geuren van uitlaatgassen, kruidige curry’s en verse vis en een kakafonie van tuk-tuk’s, scooters en bussen die locals en toeristen in een eindeloos geheen-en-weer van hot naar her vervoerden liepen we de volgende dag langs de overvolle wegen richting het Hollandse erfgoed: het ford in de oude stad ademt naast de toeristische opsmuk ook nog de koloniale invloeden van zowel Holland als Engeland en Portugal.

We hebben een paar dagen heerlijk de toerist uitgehangen: meegehobbelt in een eindeloos voortdenderende trein landinwaarts, heerlijke curry’s geheel in stijl met rechterhand verorberd en ons in slingerende tuk-tuk van olifant naar botanische tuin naar terrasje laten vervoeren. Na een paar dagen waren we er echter wel weer klaar mee: twee dagen van inkopen volgden, en toen zo snel mogelijk inpakken en wegwezen! Het onderdeel waar we eigenlijk op wachtten had echter aan al die dagen niet genoeg om door de bureaucratische douanemolen heen te komen, dus zetten we zonder onderdeel en met anderhalve dag vertraging de achtervolging op Cannonball in.

In de eerste twee prachtige dagen onder vol grootzeil en Genoa hield de wind het ‘s nachts weer voor gezien waardoor we toch de motor weer moesten laten draaien. Dus besloten we toch Cannonball te volgen in hun tussenstop op de Maladiven. Om te tanken natuurlijk. Het uitzicht op de meest oogverblindend witte stranden en het snorkelen tussen de dolfijnen in de diep turquoise zee is enkel mooi meegenomen.

Nu is het weer even wachten tot de plaatselijke mallemolen onze paspoorten weer uitspuugt zodat we toch echt koers zetten naar de volgende stop in Suakin, Sudan, 2500 mijl verderop.

English
The Indian Ocean has been good to us. The wind was favourable. Lovely Tradewinds brought us from Phuket to Sri Lanka. Sailing with a full sail gear of genaker and mainsail. Kings’ Legend flew with the waves to Galle. We did beat the Cannonball, due to splendid tactical decision making and by daring greatly 🙂

Around midnight, under a million stars avoiding numerous small fishing boats without light, we arrived in Galle. It was a trip to never forget.

After a few days of exotic smells, curry foods and wonderful scenery we felt it was time to move on again. This time the weather Gods failed us. The little wind we had at the start disappeared completely after a few days. We had to make a stop at the most northern island of the Maldives for fuel. A short stop that extended to two nights due to an endless charade of customs, stamps, passes, permits and money changing hands. Maldives are beautiful but a longer journey awaits us. We still have 2500 miles to go to Suakin in Sudan.

A not-so-easy-passage, not because of the weather but more because of the surrounding hostile countries. We are a little anxious but the team spirit is good and Kings Legend is in perfect shape.

1700 NM to the entrance of the Corridor


Kings Legend left Galle.

Beautiful wind and weather is predicted for the first few days. Hopefully the wind will stay aschange is forthcoming. Wind will decrease and disappear normally in this time of the year, beginning of March.

1700NM of sheer pleasure before the corridor starts bringing the yacht and crew to the Red Sea. Two and half weeks from now they expect to arrive in Suakin Sudan.

From our onboard cameraman; Dirk


Gulf of Bengal. And arrival in Galle. With our new mainsail.

    

 

 

 

News from our onboard reporter Renske


Een dag later dan gepland maar met een last-minute gefinetunede software afdeling gooien we vrijdagochtend toch nog net iets voor onze reismetgezel SY Cannonball onze trossen los en laten we Phuket Yachthaven achter ons.

Cruisend tussen verlaten strandjes en filmisch rotseilandjes en met Cannonball in onze kielzog begint onze zonnige race tegen de klok: om drie uur sluit het douane kantoor aan de andere kant van het eiland. Wanneer we om het laatste eilandje heen sturen gooien we als de bliksem het anker uit, springen we halsoverkop met 7 man de dinghy in al voor deze het water raakt en zetten we volgas koers naar de wal. Al rennend over de pier kijk ik naar de tijd: 14.45, we hebben het gehaald! Rustig toeven we hierna richting de volgende baai om hier met een verfrissende duik en een laatste gezamenlijke maaltijd aan wal samen met de crew van de Cannonball om eerste dagtochtje af te sluiten.


Na nog een laatste dagtochtje naar een klein snorkelparadijs op de Similaneilanden waarbij we ook het nieuwe grootzeil trots hebben laten stralen werd het toch echt tijd voor de eerste grote oversteek over de Indische oceaan: Sri Lanka, here we come!
Inmiddels hebben we alweer bijna drie dagen gevuld met de prachtige bezigheidstherapie die zeilen heet en dragen de golven ons elke dag vredig richting de zonsondergang. Met een vol grootzeil en Genaker bereiken we af en toe een top van 12 knopen, waarmee we stiekem toch iets op Cannonball lijken in te lopen. Maar het is geen wedstrijd uiteraard.

Renske

In English: Kings Legend left Phuket on Friday. Together with SY Cannonball. After cruising together amidst the beautiful scenery of Thailand. Rocks, small islands and deserted beaches. They managed to check out in time. Saturday night they spend at Similan Islands together. The next morning both yachts left for the long crossing to Sri Lanka. Favorable winds and lots of sun. Speed of twelve knots brings them fast past the Andaman Islands. ETA in Galle February 25th.

 

Kings’ Legend return to the Med, after four years


Gijs and his crew left Phuket. He will sail via Similan Islands to Sri Lanka, expecting to arrive end of February. In March he will continue the adventure sailing through the Golf of Aden, the Red Sea, Suez Channel and on to Malta. ETA beginning of April.  A new series of blogs will be written enabling us to follow his adventures regularly. Safe travels to all.

A taste of Myanmar and 2018


We wish you all a wonderful 2018 with a lot sailing, sun and sea. In good health, body and mind.

This Christmas we enjoyed a wonderful trip to Myanmar, the Mergui Archipelago. It reminded us of our Pacific trip. People and nature still unspoiled. Hardly any tourism.

Sailing brings us close to nature; it reminds me of how tiny we are in this universe and the beauty of it all. But with a glimp of sadness when we see all this plastic garbage and too many fishing vessels with too big dragging fishingnets, emptying the Andaman Sea.

A jumping Manta Ray, a hunting tuna and playful dolphins gave us a little hope that not all is lost. And once again we go home with the New Years resolution to be more aware of what we spoil and use.

Kings’ Legend and her Olympic Performance


Skip at work 1977

A great interview with Skip Novak on the Volvo Ocean Race Facebook page. Very impressive how yacht and crew performed in 1977 / 1978.

Contact